Wat je niet wist over Pasen in Spanje: tradities, tafel en… tortilla’s?

Als je aan Pasen in Spanje denkt, zie je waarschijnlijk eerst de processies voor je. Zeker na mijn verhaal van vorige week. Lange rijen mensen in gewaden, trommels die de straat doen trillen, wierookwolken waar je geurzin van ontspoort, en houten beelden die door de stad worden gedragen alsof het heilige trofeeën zijn.

En ja, dat beeld klopt.

Tenminste… voor een paar dagen. Want zodra de laatste traan over de wang van een Mariabeeld is gerold, komt er een heel andere sfeer bovendrijven: die van picknickkleden, zon, tortilla de patatas en de geur van koffie met een scheutje anijs. Dát is ook Pasen in Spanje.

Ik weet nog goed hoe ik bij mijn eerste Spaanse Pasen dacht dat het allemaal afgelopen was na de Domingo de Resurrección. Ik had de indrukwekkende Semana Santa meegemaakt, traag bewegende optochten in de straten van Sevilla, statige muziek, gespierde mannen die houten beelden op hun schouders droegen alsof het niets was. Maar op paaszondag zelf? Rust. Of nou ja, zo leek het.

Een paasfeest vol picknicks (en tortilla’s)

Maandagochtend werd ik wakker van het geluid van kinderen dat door de patio galmde. Gelach, geroep, plastic borden die over tegels schraapten. Toen ik mijn balkon op liep, zag ik beneden een enorme familie met tafels, stoelen, koelboxen, thermoskannen en… wat leek op een gigantische aardappelomelet. En dat was het dus: de tortilla de patatas. Zelfgemaakt, met liefde, en in het midden van de tafel alsof het een religieus altaar was.

Ik was nieuwsgierig. Gelukkig kende ik een buurvrouw — Carmen — die me uitlegde dat La Mona de Pascua in deze regio (Valencia en Catalonië) juist op paasmaandag gevierd wordt. Kinderen krijgen een taart, versierd met chocolade of geverfde eieren, en hele families trekken eropuit naar het strand, een park of gewoon de patio, om samen te eten. Geen chocoladehaas te bekennen trouwens. In plaats daarvan: coca de pascua, anijskoekjes en… weer die tortilla. Altijd die tortilla.

Geen tweede paasdag, wel familie en eten

Het was even schakelen, want ik was gewend aan de Nederlandse Paasbrunch met alles erop en eraan — van croissant tot zalm tot advocaat (ja, dat geel met alcohol). Hier draait het meer om eenvoud, samenzijn, en een soort natuurlijke overgang van intens religieus naar uitbundig familiaal. En dat zonder officiële tweede paasdag. Die kennen ze hier niet. Wel een eerste paasdag die voor veel mensen vooral de start is van een vrije maandag.

En de winkelopeningstijden? Tja… ik dacht slim te zijn door even snel naar de supermarkt te gaan. Stond ik daar, voor een gesloten schuifdeur. Bleek dat de openingstijden met Pasen niet te voorspellen zijn — het verschilt per gemeente. Ik had het kunnen weten.

Meer dan processies: Pasen onder de Spaanse zon

Wat ik wél wist, of in elk geval nét heb geleerd: die hele mañana mañana-mentaliteit? Die kreeg voor mij ineens een gezellige, warme, en goedgekruide betekenis onder een Spaanse paaszon. Want Pasen in Spanje is meer dan processies. Het is een moment waarop generaties samenkomen, eten delen, lachen, en zon tanken.

En ik? Ik maak volgend jaar mijn eigen tortilla de pascua. Of ik het recept van Carmen mag gebruiken? Ze zei: “Als je ‘m niet verpest met ui, dan wel.”