Wat de spaanse levensstijl je leert over geduld

Wachten is hier geen straf, maar een gewoonte. In Spanje lijkt de tijd niet te worden gemeten in minuten, maar in momenten. De bus komt wanneer hij komt, de loodgieter “rond de middag”, en het postkantoor sluit als de medewerker daar zin in heeft. Wat in Noord-Europa irritatie oproept, wordt hier bijna filosofie: een stille oefening in overgave.

De Spaanse levensstijl dwingt je tot geduld, of je dat nu wilt of niet. En ergens, tussen die eindeloze wachtrijen en vertraagde afspraken, ligt misschien wel een les die wij vergeten zijn.

De tijd heeft hier geen haast

Toen ik net in Moraira woonde, probeerde ik alles nog te plannen zoals in Nederland. Een agenda vol, strak op tijd bij elke afspraak. Tot ik op een dag bij de bank stond, achter vijf mensen die geen enkele haast leken te hebben. De baliemedewerker praatte met iedereen alsof het een dorpsfeest was. Eerst raakte ik geïrriteerd, maar toen besefte ik: dit is het ritme hier. De tijd is geen vijand, maar een achtergrondmelodie.

In mijn eerdere artikel over Mañana Mañana schreef ik al dat dit land leeft volgens een andere klok. Hier draait het niet om efficiëntie, maar om aanwezigheid. En hoe langer ik hier woon, hoe meer ik dat waardeer.

De schoonheid van nutteloze minuten

Ergens tussen wachten en nietsdoen begint iets bijzonders: aandacht. In de rij bij de bakker vang ik flarden van gesprekken op over het weer, de oogst, of de kleinkinderen van de buurvrouw. Niemand kijkt op zijn telefoon. Mensen wachten echt.

In Nederland zouden we dat tijdverspilling noemen. Hier heet het leven.

Ik denk terug aan mijn stuk over de kunst van het Spaanse slenteren, waarin ik ontdekte dat langzaam lopen geen gebrek aan tempo is, maar een vorm van kijken. Misschien geldt dat ook voor wachten: wie niet haast, ziet meer.

Wachten als spiegel

Spanje confronteert je met jezelf. Want als je in de rij bij de gemeente ongeduldig wordt, ligt dat niet aan Spanje — maar aan jou. Wachten legt bloot hoe weinig we nog verdragen van stilte en traagheid.

Een Spaanse vriend zei ooit lachend: “In Nederland heb je horloges, in Spanje hebben wij tijd.” En hij heeft gelijk. Want achter het cliché van mañana mañana schuilt geen luiheid, maar vertrouwen. Het idee dat de dingen wel gebeuren, alleen niet nu.

De onzichtbare kunst

In de winter, als de toeristen vertrokken zijn en het leven vertraagt, merk ik hoe vanzelfsprekend het wordt. De winkelier die eerst een praatje maakt voor hij afrekent. De postbode die rustig een koffie drinkt halverwege zijn ronde. Niemand haast zich, en toch komt alles af.

Misschien is dat de echte kunst van het wachten: leren dat tijd niet altijd iets is om te vullen, maar iets om in te rusten.

Wanneer ik aan het eind van de dag op het terras zit, het licht zachter wordt en de straat langzaam stilvalt, begrijp ik het eindelijk. Wachten is hier niet stilstand. Het is ademruimte. Geduld is de Spaanse levensstijl.