Spaanse akoestiek: Als muren konden praten, zou je ze in december nog beter horen

Ik ben dol op december in Spanje. Het licht is zacht, de lucht koel, en de dagen voelen langer dan ze eigenlijk zijn. Maar zodra de zon zakt en iedereen naar binnen verhuist, ontdekt mijn gehoor elke december opnieuw iets wat Spaanse huizen zonder gêne bevestigen: ze zijn akoestisch totaal ongeremd.

Alles klinkt hier harder dan het bedoeld is — en dat is precies waarom december zo’n bijzondere maand wordt. De één noemt het ‘gezelligheid’, de ander noemt het… Tsja, ‘Spaanse akoestiek’.

Waarom Spaanse huizen zo luid zijn zonder luid te zijn

Spaanse woningen zijn gebouwd om hitte buiten te houden, niet om geluid binnen te temmen. Tegelvloeren, harde muren, hoge plafonds… het zijn prachtige materialen, maar ze absorberen geen enkele klank. Een schuivende stoel krijgt het dramatische gewicht van een scènewissel in een toneelstuk; een vallende lepel klinkt alsof iemand er een microfoon onder heeft gelegd.

Voor wie van nature gevoelig is voor geluid — en ik steek mijn hand op — kan dat soms overweldigend zijn, zeker wanneer december het huis vult met familie, stemmen en meerdere gesprekken tegelijk.

December is warm, maar niet altijd zacht

Buiten is december mild. Binnen is hij intens. Wanneer de familie rond de tafel zit, heeft elk woord opeens een echo. Niet omdat iemand schreeuwt, maar omdat de ruimte het gesprek wil meedoen. Mensen praten door elkaar heen met een ontspannen soort vanzelfsprekendheid die ik bewonder, maar niet altijd kan volgen.

Ik geef eerlijk toe dat ik soms moeite heb om in die drukte te landen. Mijn gehoor filtert niet altijd wat belangrijk is en laat soms binnen wat helemaal niet voor mij bedoeld was. Dat maakt december mooi, maar ook vermoeiend.

De Spaanse kunst van selectief luisteren

Wat ik fascinerend vind: Spanjaarden lijken nooit last te hebben van deze ruimtelijke luidruchtigheid. Ze luisteren anders. Ze horen niet elk detail, en dat hoeft ook niet.

Het gesprek beweegt als een rivier: soms vang je een woord, soms een zin, soms alleen de toon. De rest laat je voorbij drijven. Het bracht me op het idee dat stilte in Spanje niet ligt aan hoeveel geluid er is, maar aan hoeveel aandacht je eraan geeft.

Hoe ik mijn eigen decemberstilte vind

Door de jaren heen heb ik geleerd dat het geen zin heeft om een Spaans huis stiller te willen maken dan het is. Het is beter om manieren te vinden om er zachter in te leven. Een kleed hier, een gordijn daar, een hoekje waar het licht warm valt — geen drastische maatregelen, alleen kleine gebaren die het huis een beetje dempen en mij een beetje lucht geven.

En toch blijft de charme van december juist in dat volle, warme geluid zitten. De oncontroleerbare echo is het bewijs dat de ruimte leeft — en dat ik samen met andere mensen leef.

De schoonheid van een huis dat niet stil wil zijn

Aan het eind van een avond, wanneer iedereen vertrokken is en de deur eindelijk dichtvalt, merk ik iets op wat ik de rest van het jaar niet besef: hoe rijk een huis klinkt, precies doordat het zelden stil is.

De stilte daarna voelt niet leeg, maar earned. Een ademhaling na een volle dag. December klinkt harder in Spanje. Maar misschien is dat precies waarom hij in mijn eigen herinnering zachter blijft hangen.