Van finca tot fiber: hoe ik eindelijk fatsoenlijk internet kreeg

Toen ik mijn huis in Andalusië kocht, stond er in de advertentie “internet aanwezig.” Dat bleek – in de praktijk – een router uit 2009 die meedeed aan verstoppertje en een downloadsnelheid waar zelfs faxapparaten zich voor zouden schamen. De eerste maanden kon ik niet eens een foto openen zonder dat m’n laptop begon te hijgen. Fatsoenlijk internet? Niet hier!

Toch heb ik het lang volgehouden. Ik dacht: ach, ik woon in een oude finca. Ik bén trager geworden. Misschien hóórt het zo. Tot ik op een avond probeerde een filmpje te streamen, en m’n internet er middenin mee ophield – precies op het moment dat de hoofdrolspeler ging praten. Drie keer raden wat-ie zei.

Mañana, señor.

Je hebt er misschien al over gelezen in het verhaal van mijn collega Eva: Als er één woord is dat álle Spaanse internetproviders in hun kernwaarden lijken te hebben opgenomen, dan is het wel mañana. Installatiedata zijn een suggestie. Telefonische bereikbaarheid is een experiment. En snelheid is een kwestie van geloof – geen garantie.

Na vier beloftes, twee vergeefse afspraken en een technicus die uiteindelijk toch liever op z’n scooter bleef zitten, besloot ik: dit moet anders. Ik ging op onderzoek uit.

Wat je moet weten als je fatsoenlijk internet wilt op het Spaanse platteland

1. Glasvezel is er – maar niet overal.
   Check de dekking. Sommige dorpen hebben het, sommige straten nét niet. Soms is er al een kabel tot aan de deur, maar niemand die ’m activeert. Vraag buren wat zij gebruiken.

2. WiFi-boosters zijn geen luxe, maar noodzaak.
   In een huis met dikke muren of meerdere verdiepingen komt je signaal anders niet eens tot aan de koffiezetter. Een mesh-systeem is duurder, maar véél stabieler.

3. Mobiele data als back-up = levensredder.
   Ik heb nu een prepaid SIM-kaart in een oude MiFi-router. Werkt als m’n vaste verbinding eruit ligt. En geloof me: dat gebeurt nog steeds af en toe. Vooral tijdens regen. Of zon. Of gewoon, willekeur.

Wat ik uiteindelijk heb gedaan

Ik heb een kleine lokale aanbieder gevonden – niet de goedkoopste, wel bereikbaar. Een man uit Elche met een bestelbus en een broer in de telecom. Binnen drie dagen had ik verbinding.
En nu… stream ik, mail ik, upload ik – zelfs vanaf het terras. Fatsoenlijk internet zonder zuchten. Zonder wegvallende videobelgesprekken. En zonder mentale breakdowns bij het openen van YouTube.

En ja, het voelt nog steeds alsof het elk moment kan uitvallen.

Want Spanje. Maar ik heb nu tenminste de illusie van controle. En voor wie gewend is aan buffers, mañana’s en eindeloze wachttunes, is dat al pure luxe.