Van patio tot wijnkelder: zo leeft wijn mee in je huis

In de zomermaanden is mijn patio het domein van de avonden. Daar, onder de geurige jasmijn en het geknisper van olijfbomen in de wind, staat een houten tafel met een paar verweerde stoelen. Niets bijzonders. Maar op die tafel staat bijna altijd een fles wijn. Soms een lokale tempranillo, soms iets wat ik uit pure nieuwsgierigheid in een supermarktmandje heb gelegd.

Het mooie is: die fles hoort daar gewoon. Net als de plantenpotten, de schemerlamp op zonne-energie en de hond die zich strategisch onder tafel legt. In Spanje leeft wijn mee met het huis. En dat begint vaak buiten.

Wijn in de patio: het sociale hart van het huis

Een patio is in Spanje geen pronkstuk, maar een verlengstuk van het dagelijks leven. Hier drink je niet ‘een wijntje’ – hier deel je verhalen, middagen en stiltes. Steeds meer expats maken bewust plek in huis voor wijn: een houten rekje tegen de muur, een kleine koeler in een schaduwrijke nis, of simpelweg een stevige plank met glazen eronder. Je hoeft geen bodega te bouwen om een gevoel van rijkdom te creëren. Soms is één fles genoeg, zolang je hem deelt met de juiste mensen.

Een wijnhoek in de keuken: klein, maar doordacht

In mijn vorige woning – een Londense flat van 40 vierkante meter – had ik precies twee flessen wijn en een theedoek met de kaart van Rioja erop. Nu zie ik hoe die kleine hoekjes in Spaanse keukens dezelfde functie hebben. Een uitsparing in de muur, een antiek kastje met een rij glazen, of een slim ingebouwde wijnkoelkast: wijn leeft letterlijk mee met het huis. Niet als showpiece, maar als vanzelfsprekend onderdeel van koken, proeven en tafelen.

De bodega onder de trap (of villa): als de wijn serieus genomen wordt

Soms bezoek ik vrienden in de campo waar wijn een serieuze plek inneemt. Onder hun villa ligt dan een met zorg gekoelde ruimte, met rekken van lokaal hout, een stenen vloer en die typische geur van vochtige aarde en kurk. Dit zijn geen musea, maar gebruiksruimtes. Er wordt geproefd, bewaard, uitgedeeld. En het mooiste: die bodega’s zijn zelden perfect. Er staat altijd wel een vergeten fles uit 2016 waarvan niemand meer weet of hij top of troep is. Maar juist dat maakt het charmant. Geen snobisme. Gewoon wijn die meegroeit met het leven.

Tafels waar de flessen vanzelf open gaan

Wat me opvalt sinds ik weer in Andalusië woon, is dat wijn hier zelden wordt aangekondigd. Je zit aan tafel, er wordt brood gebroken, iemand haalt glazen – en voor je het weet staat er een fles open. Of twee. Het is onderdeel van het ritme. Geen ceremonie, geen gedoe. En toch, juist daardoor, smaakt die wijn vaak beter dan in een sterrentent. Misschien omdat hij gedragen wordt door het moment, door de gesprekken, de grap van je buurman en de knipoog van je schoonzus.

Bewust kiezen: wijnopslag met oog voor duurzaamheid

Voor wie een stap verder wil gaan, is er de opkomst van duurzame wijnopslag. Denk aan koele ruimtes die slim zijn ingedeeld, zonder energieverslindende apparaten. Of aan wijnkasten van gerecycled hout, en kurken verzameld van lokale producenten. Ik ken mensen die hun wijnopslag combineren met kruidenrekken, olieflessen en zelfgemaakte likeuren. Het hoeft allemaal niet groot. Maar het idee dat je een plek in huis inricht waar smaak, traditie en duurzaamheid samenkomen – dat is precies waar Casa y Vida over gaat.

Een huis waar wijn vanzelfsprekend is

In mijn finca slingert de kurkentrekker nooit ver weg. Niet omdat ik elke dag drink – verre van – maar omdat wijn hier in huis niet op een voetstuk staat. Het hoort erbij. Net als de schemering, de geur van tijm in de tuin, en de klanken van een gitaar in de verte. En als je dan aan het eind van de dag een glas inschenkt, weet je: dit is geen moment van luxe, maar van leven.

Dit verhaal is onderdeel van de The Sound Of The Costa Wijnmaand. De hele maand staan de verhalen van CostaLifestyle in het teken van wijn, in samenwerking met Grupo BonAmb.