Zondag begint met vino: hoe wijn een vanzelfsprekend ritueel werd

Toen ik nog in Engeland woonde, was een glas wijn iets voor speciale gelegenheden. Een etentje. Een verjaardag. Of een moment waarop je vond dat je het écht verdiend had (na drie uur modderworstelen met het Londense openbaar vervoer, bijvoorbeeld). Hier in Zuid-Spanje leerde ik iets heel anders: wijn is geen beloning. Wijn is onderdeel van het ritme, een ritueel.

Zondaglunch: wijn als kloppend hart van de tafel

Mijn buurvrouw Dolores heeft een regel: “Op zondag kook je langzaam, eet je traag en drink je wijn alsof het water is – maar met meer plezier.” En geloof me, dat doet ze ook. Haar patio verandert elke zondag in een soort openluchtrestaurant voor familie, vrienden, verdwaalde neven en altijd één nieuwsgierige hond.

Op tafel: paella, geroosterd vlees, tomatensalade, stokbrood, aioli, en natuurlijk wijn. Geen fancy flessen, geen gedoe over jaartallen – gewoon lokaal, rond en rood. De flessen gaan open zonder dat iemand het aankondigt. Je krijgt het glas vol, ook als je ‘nee’ probeert te zeggen. En ergens tussen het tweede en derde bord verandert de hele middag in iets dat nergens anders op lijkt dan hier.

De vendimia: druiven plukken met zonnebrand en sarcasme

Vorig jaar werd ik uitgenodigd om te helpen bij de vendimia. Met mijn half-Engelse reflexen vroeg ik beleefd hoe laat ik verwacht werd. Het antwoord: “Wanneer het licht is.”

Ik kwam om 07:10 aan. Er werd gelachen alsof ik de koning zelf had meegenomen. De rest arriveerde pas rond achten, met zonnehoeden, plastic emmers en een attitude van ‘doe maar rustig’. De dag was lang, stoffig en hilarisch. En aan het eind, onder een geïmproviseerd afdak van zeil en houten palen, stond een tafel met tortilla, olijven, worst – en wijn.

Want ook als je de wijn nog moet maken, drink je alvast op wat komt.

De doordeweekse vino

Wat ik nooit had verwacht, is hoe vanzelfsprekend een glas wijn hier is – niet als drankje, maar als moment. Bij een blokje manchego om 18:00. Bij het avondeten als je pasta maakt met alles wat er nog in de koelkast ligt. Of zelfs tijdens het koken, als de muziek aanstaat en je partner ineens vraagt: “Wil je ook een klein glaasje?”

Er zijn flessen die weken blijven staan. En flessen die ineens leeg zijn zonder dat iemand weet hoe. Maar het draait niet om de inhoud. Het draait om het ritme. Het samenzijn. De rust. Het besef: we zijn hier, vandaag, en dat is genoeg reden.

Wijn zonder opsmuk, maar met betekenis

Wat ik hier leerde, is dat wijn in huis niet altijd een decorstuk hoeft te zijn. Het is geen accessoire voor op een rekje naast een kruidenplant. Het is een levend deel van hoe mensen elkaar hier vinden. Geen prestige, maar een soort stille verbondenheid.

En eerlijk? Sinds ik dat eenmaal voelde, is zondag zonder wijn gewoon… maandag.

Dit verhaal is onderdeel van de The Sound Of The Costa Wijnmaand. De hele maand staan de verhalen van CostaLifestyle in het teken van wijn, in samenwerking met Grupo BonAmb.