De oude wijnroutes van spanje – van amfora tot wijnroute

Sommige reizen beginnen zonder dat je het merkt. Een glas wijn, een geur van aarde, een naam op een etiket — en ineens ben je onderweg. Terwijl ik langs oude wijnroutes reis, valt me op hoe wijn in Spanje niet alleen wordt gedronken, maar ook beleefd. Hij reist mee met de geschiedenis, slingert door tijd en landschap, en vertelt onderweg wat woorden niet altijd kunnen zeggen.

De Romeinse sporen

Lang voor wij deze wijnen proefden, brachten Romeinse handelaren amfora’s vol jonge wijn van Hispania naar de keizers van het rijk. Langs de Via Augusta – de route die van Cádiz tot de Pyreneeën liep – rolden wagens met kruiken, olijfolie en graan. In kustplaatsen als Cartagena en Tarragona herinneren archeologische resten nog aan die tijd. Als je daar vandaag loopt, voel je bijna de echo van houten karren over de keien, en het rumoer van havens waar wijn, zout en zee elkaar ontmoetten.

Monniken, pelgrims en de wijn van het geloof

Eeuwen later, in de Middeleeuwen, namen monniken het stokje over. Zij brachten niet alleen geloof, maar ook wijnbouw terug. In kloosters langs de Camino de Santiago werd wijn geperst voor de mis én voor de reizigers die hun weg zochten naar het heilige graf. De wijn was er troost, symbool, voeding. Wie vandaag door Navarra of Rioja rijdt, ziet nog steeds de schaduw van die eeuwenoude wijngaarden in het landschap liggen.

De wijnroutes van nu

De hedendaagse Rutas del Vino zijn meer dan toeristische trajecten. Ze zijn erfgenamen van diezelfde wegen. In Alicante volg je het spoor van de Romeinen, in Jerez proef je de sporen van de Arabische en Andalusische erfenis, in La Rioja ruik je de echo van monniken en pelgrims. Elke regio heeft zijn eigen verhaal, maar allemaal spreken ze dezelfde taal: die van aarde, zon en tijd.

Ik besef vaak hoe weinig er eigenlijk veranderd is. De wijn reist nog steeds — alleen niet meer per ezel of kar, maar per fles en herinnering. De weg is gebleven, en de mensen blijven lopen.

Het “Valenciaanse Toscane”

Tussen de bergen en het binnenland van Alicante ligt een streek die steeds vaker de bijnaam het Valenciaanse Toscane krijgt: Fontanars dels Alforins (zie de foto’s bij dit verhaal). Hier golft het landschap in zachte lijnen van wijngaarden, olijfgaarden en cipressen, met oude boerderijen die nog herinneren aan de tijd van de handmatige oogst. De lucht ruikt er naar rozemarijn en aarde, en de stilte is bijna tastbaar. Toch is dit geen vergeten gebied — integendeel. Nieuwe wijnmakers hebben hier de oude gronden herontdekt en brengen ze tot leven met respect voor traditie en natuur.

Wijn als geheugen

Elke wijnstreek bewaart zijn eigen geschiedenis in geur en smaak. De zoute toon van de kust, het stoffige accent van de binnenlanden, de kruidige geur van de bergen. Wanneer je een glas heft, proef je niet alleen de druif, maar ook de weg die hij heeft afgelegd. En misschien daarom — omdat wijn beweegt, veroudert, verandert — voelt hij altijd levend.

Soms denk ik dat wijn de meest geduldige reiziger van allemaal is. Hij heeft eeuwenlang geluisterd naar de verhalen van mensen, zonder zelf een woord te zeggen.

Dit verhaal is onderdeel van de The Sound Of The Costa Wijnmaand. De hele maand staan de verhalen van CostaLifestyle in het teken van wijn, in samenwerking met Grupo BonAmb.