De trots van de dorpsmarkt – en waarom een courgette hier wél respect krijgt

Toen ik vorige week op de dorpsmarkt in Teulada liep, zag ik het gebeuren: een oudere vrouw met een stoffen tasje en een kritische blik hield een courgette omhoog alsof ze een diamant inspecteerde. Ze draaide ’m in het licht, kneep er zachtjes in, rook eraan en knikte uiteindelijk goedkeurend naar de marktkraamhouder. Die glimlachte. “Muy buena esta semana”, zei hij. En zij betaalde. In muntjes, alsof het een transactie was tussen vrienden.

Groente met een verhaal

Wie denkt dat Spanje vooral het land is van jamón ibérico, chorizo en paella met garnalen: piensa otra vez! In Spanje zijn groenten geen bijzaak. Ze zijn hoofdpersoon. Als je ooit hebt gedacht dat courgette, tomaat of aubergine gewoon functioneel voedsel is — kom dan eens op donderdagochtend naar een dorpsmarkt aan de Costa. Daar zijn het kleine beroemdheden. Iedereen heeft een mening, een voorkeur, een recept van een oma. En het gesprek over die ene tomaat van vorige week kan langer duren dan menig vergadering in Nederland.

Wat me steeds weer opvalt, is de trots. Niet alleen van de boeren, maar ook van de kopers. Alsof ze samen deel uitmaken van een keten die veel groter is dan een simpele aankoop. Het is een vorm van respect — voor het seizoen, voor het ambacht, voor de aarde.

Lokaal is hier geen trend, maar logica

Op dorpsmarkten wordt geen schreeuwende marketing gebruikt. Geen stickers met “100% lokaal” of “vers van het land”. Want dat ís hier gewoon zo. En dat weten de mensen. Een tomaat die nog een beetje aarde aan z’n steeltje heeft? Perfect. Een perzik met een deukje? Betekent: rijp.

Je proeft het verschil. Niet alleen omdat het verser is, maar omdat je weet waar het vandaan komt. Je weet wie het geplukt heeft. En vaak ook: wat je ermee moet doen.

Een ode aan het imperfecte

Ik geef toe: toen ik hier kwam wonen, vond ik de courgettes op de markt er wat vreemd uitzien. Krom, gevlekt, soms met een klein krasje. Maar inmiddels snap ik: dát is dus wat je wil. Geen uniforme fabrieksproducten, maar groenten die het verhaal van de zon, de wind en het water in zich dragen.

En zelfs al lukt het je niet om een hele moestuin te onderhouden (zoals Lucas met zijn balkonmoestuin vol hoop en mislukking), dan nog kun je meedoen aan dit gevoel. Door te kiezen voor lokaal. Door de tijd te nemen. Door met je buurvrouw op de markt over boontjes te praten alsof het poëzie is.

En dat smaakt naar meer

De dorpsmarkt is geen supermarkt. Je haalt er geen kar vol. Maar je komt thuis met iets anders: verbondenheid. Met je eten, je omgeving, je buren. En misschien — als je het goed speelt — met het recept voor die perfecte tortilla met courgette.

Dit verhaal is onderdeel van onze juni-special: De Maand van de Moestuin. Ontdek hoe we aan de Costa zaaien, oogsten, koken en vieren.