Zij wandelen, ik bots: de kunst van het slenteren in Spanje

Het begon met een elleboog in een oksel. Niet de mijne. Ik liep nietsvermoedend door een smal straatje in Dénia, met precies genoeg ruimte om iemand in te halen — dacht ik. Maar de mensen voor me liepen niet. We zijn in Spanje, dus hier slenteren ze.

In golven. Geen lijn, geen ritme, geen duidelijk tempo. Toen ik naar links uitweek, zwaaide de arm van een mevrouw in polyester bloemenprint zo naar achteren dat ik haar bijna opving. En op dat moment wist ik: dit gaat vaker gebeuren.

Inhalen is niet Spaans

Ik ben opgegroeid in een land waar op het fietspad geldt: wie sneller wil, haalt in. In Spanje werkt dat anders. Je merkt het op de stoep, in de supermarkt, op het vliegveld. Mensen lopen hier niet met een doel — ze verplaatsen zich. En onderweg wordt gepraat, gestopt, teruggelopen, gewezen, gezucht en vaak ook gelachen.

Maar efficiënt? Nee. En als je probeert door te stappen alsof je nog een trein moet halen? Dan ben jij de vreemde eend. Niet zij.

Trottoirs als sociaal tapijt

De stoep is in Spanje niet alleen een looproute. Het is een publieke ontmoetingsplek, een sociaal tapijt waarop familiegesprekken gevoerd worden, buren bijpraten, en kinderen kruimels laten vallen. En dat gaat voor.

Tijd en ruimte worden hier anders beleefd. Als je als Nederlander in een rechte lijn denkt, bots je vroeg of laat op iemand die daar volkomen ontspannen doorheen wandelt.

De kunst van het stoppen

Ik heb geleerd om rustiger te lopen. Mezelf toe te staan om stil te staan zonder reden. Soms loop ik zelfs expres zonder bestemming — gewoon om te oefenen. En als ik een groepje zie dat het halve trottoir blokkeert, loop ik er niet meer zuchtend omheen. Ik vertraag. Ik observeer.

En heel soms… haak ik aan in het tempo. Want wat als het geen blokkade is, maar een uitnodiging? Slenteren is in spanje blijkbaar de norm.

Maar soms. Heel af en toe…

Sta ik toch weer achter iemand met een boodschappentrolley die midden op het zebrapad besluit stil te staan om te appen. En dan denk ik aan vroeger. Aan de rechte lijnen, de wandelroutes, de breed gemarkeerde fietspaden met stippen. En ja — dan bots ik nog weleens inwendig.

Maar dan glimlach ik. En loop iets zachter verder. Want dit is Spanje. En in Spanje moet je niet haasten. Je moet bewegen alsof je tijd hebt. Of, zoals ze hier zeggen: mañana, mañana.