BonAmb sommelier Enrique García Albelda – een leven gewijd aan wijn en emotie

De lucht in de wijnkelder van BonAmb heeft iets sereens. Een lichte, koele stilte hangt tussen de houten vaten, alsof zelfs de tijd hier zachter ademt. Aan de wand staan rijen flessen als soldaten in rust. Voorzichtig tilt de innemende sommelier van BonAmb – een man met de rustige passie van iemand die leeft voor zijn vak – een fles op, bekijkt het etiket alsof hij naar een oude vriend kijkt, en zegt dan zacht: “De beste wijn is die welke je emotioneel raakt.” In dat ene zinnetje past eigenlijk het hele levensverhaal van Enrique García Albelda, sommelier bij BonAmb.

De jongen met de flessen

Het begon niet met een slok, maar met een verzameling. “Ik was twaalf of dertien,” vertelt hij. In zijn ouderlijk huis speelde wijn nauwelijks een rol. “Mijn vader kreeg wel eens flessen cadeau, maar ze bleven maanden in de kast staan,” vertelt hij. “Alleen als mijn peettante uit Parijs kwam, werd er iets bijzonders geopend: een mousserende wijn met kaas erbij. Voor mij was dat magie.”

Familieleden en vrienden die reisden, kregen van hem één vraag: breng iets mee uit dat land, die streek, dat wijngebied. Internet bestond nog niet. De wereld kwam naar hem toe in de vorm van glas en etiketten.

Hij lacht als hij eraan terugdenkt. “Veel van die flessen bewaar ik nog steeds, met hetzelfde respect als toen ik ze kreeg.” Het is een beeld dat blijft hangen: een jonge jongen in een kamer vol flessen, dromend van een wereld die hij nog niet geproefd had. “Ik mocht nog niets drinken, maar ik voelde dat er iets groters achter schuilging – een wereld vol rituelen, geuren, verhalen.”

Al snel was hij ‘het vreemde kind’ dat geen strips maar wijnmagazines verslond. “Ik zag foto’s van maîtres en sommeliers in elegante zalen, met witte handschoenen en zilveren tangen. Ik dacht: ooit wil ik daar staan.”

De weg van de pionier

Wanneer hij op zijn negentiende besluit om sommelier te worden, begrijpt bijna niemand wat dat inhoudt. “Behalve in de grote steden kende niemand de rol van een sommelier,” zegt hij. “Restaurants zagen geen reden om iemand aan te nemen die zich alleen met wijn bezighield.” In die tijd was het hart van elk restaurant de keuken, niet de kelder.

“Omdat er in Spanje nog nauwelijks opleidingen waren, vertrok ik naar Frankrijk om bij kleine wijnmakers mee te draaien tijdens de oogst,” vertelt hij. “Daar leerde ik wijn kennen van aarde tot glas.”

Terug in Spanje volgde hij een intensieve opleiding: acht uur theorie, praktijkproeven, dagenlang reizen per trein. “Ik dacht dat ik niet hoefde te studeren,” zegt hij met een glimlach, “maar ik heb nog nooit zóveel gestudeerd. Het was zwaar, maar ik was gelukkig.”

Hij herinnert zich hoe hij vrienden moest uitleggen wat hij eigenlijk deed. “Voor hen was wijn iets van de botellón – iets om dronken van te worden. Ze begrepen niet dat het een vak was, een ambacht.”

Er zijn twee namen die hij met respect noemt: Ricardo Ahullana, de maître die hem dwong om voor het eerst een fles voor gasten te openen (“ik beefde, maar het veranderde me”), en Custodio Zamarra, “de meest bescheiden top-sommelier van Spanje”. Van Zamarra leerde hij iets wat tot vandaag zijn credo is: kennis is pas waardevol als je ze met nederigheid deelt.

BonAmb – waar gastronomie en emotie samenvallen

Zijn pad naar BonAmb liep niet via sollicitatie, maar via nieuwsgierigheid. “Ik werkte toen ook als culinair recensent,” vertelt hij. “Ik bezocht BonAmb, dat toen al één Michelinster had. De ervaring raakte me, dus ik raakte betrokken bij het project.”

Het was 2016, het jaar waarin BonAmb zijn tweede ster kreeg. “We waren dronken van geluk,” zegt hij. “Het was een rollercoaster van emoties. Ik had nog nooit zoiets meegemaakt.”

Sindsdien is BonAmb voor Enrique meer dan een werkplek; het is een levend organisme waarin wijn, eten en emotie samensmelten. “De bodega’s waar we mee samenwerken zijn allemaal plekken waar ik me persoonlijk bij betrokken voel,” zegt hij. “Ze raken iets in mij.”

Als sommelier werkt Enrique García Albelda niet alleen bij BonAmb. Als Head Sommelier leidt hij vandaag een team van drie sommeliers bij BonAmb, samen met de collega’s van Casa Pepa. “We proeven, noteren en discussiëren eindeloos,” zegt hij. “Iedere wijn wordt gestript tot zijn essentie, en pas dan besluiten we of hij een plek krijgt in onze restaurants.”

De kunst van het maridaje

Over prijzen praat hij bescheiden, alsof ze bijzaken zijn. Toch is zijn staat van dienst indrukwekkend: driemaal genomineerd als Mejor Sumiller de España, en winnaar van de Copa Jerez 2018/2019 samen met het BonAmb-team – een competitie die volledig draait om maridaje, de kunst van het combineren van wijn en gerecht tot een harmonie van smaken.

“Die dagen waren intens, vol adrenaline,” herinnert hij zich. “Maar vooral voelde ik trots. Niet om de titel, maar om het gevoel dat we als team iets uitzonderlijks hadden neergezet.”

Wanneer hij terugkeert van de wereldfinale, uitgeput en met jetlag, wacht hem een verrassing: zijn vrouw haalt hem op, maar in plaats van naar huis te rijden, brengt ze hem naar een restaurant waar familie, vrienden en collega’s hem opwachten. “Ik zal die avond nooit vergeten. Die vreugde, dat gevoel van verbondenheid – dat was mooier dan de trofee zelf.”

De mens achter het glas

In zijn loopbaan heeft Enrique talloze bekende gasten bediend, maar wat hij vertelt, gaat nooit over status. Het zijn verhalen over verbinding.

“Guy Ritchie was een van die momenten,” zegt hij glimlachend. “Ik hoorde hem zeggen dat BonAmb de beste plek van Spanje was om een Jerez te drinken. Dat gaf me kippenvel.”

Een ander moment is intiemer. “Toen de oud-president van Colombia, Pastrana, kwam lunchen, gaf ik hem bij het afscheid een fles wijn met zijn eigen naam. Hij merkte het niet direct, ik had het goed ingepakt. Later die avond belde hij persoonlijk om te bedanken. Dat zijn de momenten die blijven.”

Het zijn kleine verhalen die iets groters vertellen: over respect, menselijkheid en de kracht van een eenvoudig gebaar.

De filosofie van een sommelier

“Wij proeven niet voor onszelf,” zegt Enrique met nadruk. “We proeven voor onze gasten.”

In zijn stem klinkt overtuiging. Elk nieuw wijnproject bij BonAmb begint met proeven, noteren, vergelijken – maar nooit met ego. “Het gaat niet om onze smaak, maar om wat de wijn kan betekenen binnen de beleving van de gast. We willen dat een glas niet alleen past bij het gerecht, maar ook bij het moment.”

Zijn maridajes zijn verhalen in vloeibare vorm. “Wat we willen overbrengen is een reis – landen, bodems, druiven, emoties. Een wijn moet niet alleen harmoniëren, hij moet ontroeren.” Grote namen interesseren hem minder. “Het is makkelijk om dure flessen te schenken. Maar de echte schoonheid ligt in het ontdekken van kleine producenten, van onbekende parels.”

De ziel van de Costa Blanca

Als het gesprek richting zijn eigen streek gaat, verandert zijn toon. Zachter, persoonlijker. “De wijnen van de Marina Alta hebben lang geleden onder hun imago geleden,” zegt hij. “Men dacht dat we alleen zoete wijnen konden maken – moscatel, mistela, bulkwijn.”

Hij schudt zijn hoofd. “Wat een vergissing. We hebben hier een immens potentieel: oude druivensoorten, bijzondere bodems, een klimaat dat finesse kan geven.”

Hij noemt namen met liefde: Mas de Masos, Casa Agrícola de Pepe Mendoza en Les Freses in Jesús Pobre. In het bijzonder roemt hij Óscar Mestre, “gedreven mensen zoals hij, die de aarde respecteren en haar weer een stem geven.”

De Costa Blanca, zegt hij, “is niet zomaar een regio. Het is een mentaliteit. Een mix van traditie en durf.”

De toekomst van wijn

De wereld van wijn verandert, en dat stemt hem hoopvol. “Nieuwe generaties hebben het makkelijker dan wij,” zegt hij. “Er zijn opleidingen, proefscholen, enoturisme, internet… Toen ik begon, moest je alles zelf ontdekken.” Hij glimlacht even. “Wij waren pioniers zonder kaart, maar juist daardoor leerden we elke stap bewust te zetten.”

Hij ziet met trots hoe Spanje zich heeft heruitgevonden. “We zijn niet langer het land van goedkope wijn. Vandaag worden Spaanse wijnen wereldwijd gewaardeerd om hun karakter en kwaliteit – het resultaat van jarenlange toewijding van wijnmakers, sommeliers en liefhebbers die de lat steeds hoger hebben gelegd.”

Voor Enrique is de toekomst niet alleen technologisch of commercieel, maar cultureel. “De echte verandering zit in hoe we over wijn praten,” zegt hij. “Vroeger was wijn kennis voor ingewijden, vol moeilijke woorden. Nu willen we dat iedereen het begrijpt. De taal van wijn hoort bij de mensen, niet bij de elite.”

De stilte keert terug

Aan het einde van de dag keert hij vaak terug naar de kelder. “Soms alleen om even te luisteren,” zegt hij. “De wijn leeft. Je hoort hem bijna ademen.” Hij pakt een fles, draait hem in zijn hand, bekijkt de kleur door het glas. “Sommige flessen zijn als mensen,” zegt hij dan. “Ze hebben tijd nodig om tot bloei te komen.”

Enrique García Albelda, de vaderlijk trotse sommelier van BonAmb glimlacht, sluit het rek en loopt naar boven, waar het geroezemoes van het restaurant langzaam dichterbij komt.

“De mooiste wijn,” zegt hij terwijl hij de deur achter zich sluit, “is degene die je bijblijft. Omdat hij je even laat voelen wie je bent.”

---

Dit verhaal is onderdeel van de The Sound Of The Costa Wijnmaand. De hele maand staan de verhalen van CostaLifestyle in het teken van wijn, in samenwerking met Grupo BonAmb.