De kunst van het nietsdoen (en waarom je tuin dat ook moet leren)

Soms denk ik dat mijn tuin meer ambitie heeft dan ikzelf. Terwijl ik op een plastic stoel met een boek probeer te doen alsof ik niets doe, zie ik onkruid zichzelf vermenigvuldigen, druivenranken richting de buren klimmen en een citroenboom die het woord “snoeien” duidelijk niet herkent.

En toch — of juist daarom — is deze chaos mijn favoriete plek. Want als er iets is dat ik elk jaar opnieuw leer in juli, dan is het wel dit: nietsdoen is een kunst, en al helemaal in de tuin.

Laat de tuin ook even met rust

We willen veel van onze buitenruimte: strak, stijlvol, onderhoudsvrij, Instagram-waardig. En dus plannen we borders, schoffelen we paadjes, borstelen we tegels en hangen we lichtslingers op met een soort Calvinistisch schuldgevoel.

Maar eerlijk? Juli is daar helemaal niet voor bedoeld. In Andalusië is dit de maand van tranquilo. En wie zegt dat dat niet ook voor je tuin geldt? Waarom zou je planten dwingen tot presteren terwijl jij op halve kracht leeft?

Planten die zichzelf redden zijn de beste soort

Er zit veel wijsheid in lavendel die zichzelf hergroepeert, in rozemarijn die weigert te sterven, en in een cactus die niet naar je omkijkt maar tóch groeit. Je hoeft echt geen tuinarchitect te zijn om sfeer te creëren.

Schaduwplekken onder bomen, kronkelpaadjes van ongeplaveide logica, een stoel die er altijd al stond — dát is de essentie van de kunst van nietsdoen in de tuin. Het begint bij vertrouwen. In het proces. In de droogte. In het feit dat sommige dingen vanzelf mooi worden.

Zweet is geen vereiste voor sfeer

Een goed terras vraagt niet om hard werken, maar om strategisch denken: zet stoelen neer waar de wind komt, leg een oud tapijt onder de tafel (maakt alles zachter) en gebruik plantenbakken die je gerust een week kunt negeren.

Als je tuin vraagt om constante zorg, heb je misschien niet het verkeerde klimaat — maar het verkeerde uitgangspunt. Kijk naar de locals: niemand rent met een bladblazer rond in augustus. Ze zitten. Ze zwijgen. Ze ademen.

Nietsdoen is ook een keuze

Misschien is het daarom dat ik me in de zomer steeds meer verwant voel met mijn tuin. We doen allebei minder. We vertragen. We zijn niet af, niet perfect, niet Pinterest. Maar we leven.

Wie vaker mijn verhalen leest, weet dat ik vaker stilsta bij wat een tuin níet hoeft te zijn — van tuinideeën voor de moderne villa tot het afscheid van tegels en kunstgras. Zelfs mijn moestuin op het balkon heb ik ooit met iets te veel ambitie benaderd. Maar de les blijft: minder doen is vaak beter. Ook buiten. En dat is uiteindelijk het hele punt van buiten zijn, toch?