Levensles van een Olijfboom (waarom ik me toch steeds door zo’n norse boom laat inspireren)

Ik weet niet precies wanneer het is begonnen, maar ik verdenk mezelf ervan een zwak te hebben ontwikkeld voor olijfbomen. En niet het soort zwak dat je hebt voor puppy’s of verse focaccia. Nee — dit is een ander soort bewondering. Eén met lichte irritatie en veel respect.

Want eerlijk is eerlijk: een olijfboom doet helemaal niks om je voor zich te winnen. Hij is knoestig, grijzig, stug, en lijkt altijd wat terughoudend. Maar ondertussen staat-ie daar wel. Jaar in, jaar uit. Je zou bijna zeggen: hij verstaat die kunst van het nietsdoen, waar ik twee weken geleden over schreef, als geen ander.

En als je goed kijkt, kun je daar iets van leren. Een olijfboom levensles, zeg maar. Al klinkt dat meteen weer belachelijk.

Overleven is ook een stijl

Wat me fascineert: een olijfboom hoeft niet mooi te zijn. Hij wíl het niet eens. Hij groeit traag, geeft pas na jaren iets eetbaars, en lijkt zich nergens voor te haasten. En toch is hij er altijd.

Hij floreert waar andere bomen het opgeven. In uitgedroogde hellingen, tussen stenen, in weer en wind. Zonder klagen. Zonder eisen. Alsof hij zegt: “Ik ben er. Doe ermee wat je wil.”

Soms denk ik: dat is de kern van volwassenheid. Gewoon blijven staan. Niet in de weg. Niet spectaculair. Wel volhouden.

Geen boom voor ongeduldige mensen

Toen ik jaren geleden een kleine olijfboom in een pot plantte, dacht ik: dit wordt mooi. Binnenkort een eigen oogst, een takkenkrans aan de muur, misschien zelfs olie. Drie jaar later zat ik nog steeds naar hetzelfde boomstramien te kijken. Hij was wel iets gegroeid — maar dan meer in karakter dan in lengte. En ik? Ik had al drie keer een andere stoel gekocht.

Het werd me ineens duidelijk: een olijfboom doet niet aan haast. Als je een les zoekt in geduld, kijk dan niet naar een cursus mindfulness, maar naar een boom die jou allang is vergeten.

Olijfboom levensles #1: je hoeft niet snel te groeien om het goed te doen.

Eigenwijsheid als overlevingstactiek

Olijfbomen doen het op hun eigen voorwaarden. Ze nemen water op wanneer ze willen. Ze wortelen diep, maar nooit precies waar jij denkt dat ze zouden moeten staan. En toch blijven ze je iets geven: schaduw, structuur, ritme. Zelfs als je niets terugdoet. Ze zijn als oude tantes die alles overleven en toch de wijn blijven schenken.

Ik kijk steeds vaker naar die boom in mijn tuin. Niet om te zien of hij eindelijk groter wordt, maar om mezelf eraan te herinneren: volhouden mag stug zijn. En standvastigheid is óók een vorm van sierlijkheid.