Terug van weggeweest – leven met de zomerhitte in Spanje

Na drie weken vakantie kom je thuis met een hoofd vol nieuwe indrukken, een koffer vol was en… een huis dat zich duidelijk niet aan jouw tempo heeft gehouden. Mijn finca net buiten Marbella leek bij aankomst vooral opgelucht dat ik terug was. Alsof ook muren, deuren en planten recht hebben op closure. En eerlijk is eerlijk: leven met de zomerhitte in Spanje is niet alleen een kwestie van airco en siësta, maar ook van meebewegen met wat je huis je vertelt.

Juli is vroeg begonnen

Terwijl ik elders de kunst van het nietsdoen perfectioneerde (met wisselend succes), is hier aan de Costa del Sol de zomer er dit jaar opvallend vroeg en fanatiek ingevlogen. Na een nat en zelfs wat onstuimig voorjaar, besloot de zon eind mei ineens dat het tijd was voor haar grote solo. En sindsdien is het heet. Geen opbouw, geen overgang, gewoon: klik – standje zinderend.

Mijn finca reageerde zoals je van een huis mag verwachten dat gebouwd is op Andalusische nuchterheid: ze trok zich terug in zichzelf. Luiken die weigeren nog open te klappen, vloeren die je voeten waarschuwen, en een tuin die zijn eigen wetten begon te schrijven.

Het huis heeft ook vakantie gehad

Er is iets fascinerends aan thuiskomen in een huis dat drie weken met rust is gelaten. Alles is net iets stoffiger, iets trager, iets eigenwijzer. Alsof het interieur zich aan een soort zomerrooster heeft gehouden. Mijn planten hebben me de vakantie overigens vergeven. Of ze mij ook werkelijk gemist hebben, laat ik in het midden. Eerder schreef ik al over hoe je kamerplanten een paar weken overleven terwijl jij weg bent – en die tips blijken nog steeds houdbaar, zelfs na een vroege hittegolf.

De basilicum op mijn keukenplank leeft in ieder geval nog, al lijkt hij inmiddels te twijfelen aan het nut van fotosynthese bij 38 graden.

Je ritme opnieuw uitvinden (zonder airco-anarchie)

Wat me elke zomer weer opvalt: hitte vraagt om een ander ritme, óók in huis. Mijn Britse kant wil routines, mijn Spaanse kant wil siësta. De waarheid ligt, zoals wel vaker, in de schaduw. Letterlijk. Ik merk dat ik instinctief weer ga leven als mijn grootouders: ramen dicht overdag, vroeg op, lang lunchen, laat pas echt actief.

Ook mijn interieur schuift mee. De grote fauteuil verhuist naar het raam op het noorden, het vloerkleed maakt plaats voor koele tegels en ik ben begonnen met het aanleggen van een ‘stiltehoekje’ waar zelfs mijn mobiel niet welkom is. Niet uit spirituele overtuiging – gewoon omdat ik dan de ventilator beter hoor.

Leven met de zomerhitte, niet ertegenin

Het is verleidelijk om je huis vol te hangen met ventilatoren, vochtvreters en geurige kaarsen die beloven dat alles minder heet aanvoelt. Maar ik denk dat je meer wint door met de hitte mee te bewegen. Denk: katoenen lakens, verse munt op tafel, een kan water met citroen in de koelkast, en leren los te laten dat je ‘s middags iets moet doen.

Mijn planten doen het ook zo. De ene sluit zich af, de andere groeit ineens scheef richting het beetje schaduw dat er nog is. Ik volg hun voorbeeld. Niet alles hoeft efficiënt. Soms is overleven al een prestatie op zich.