Don Panchito: de Nederlandse winkel in Albir

Net zoals velen doe ik ’t bijna dagelijks hier aan de Costa Blanca. Rondrijden met de ramen open. Van Moraira naar Calpe langs de kust, stukje N332, tunneltje Mascarat en dan aansluiten in de auto-polonaise van Altea, onderweg naar Albir. Maar altijd: Costa Blanca Radio aan. Soms gewoon voor de achtergrond, soms omdat er net zo’n plaat voorbij komt waarbij je onbewust harder gaat rijden. En eerlijk is eerlijk: rond half één zit er vaak een heerlijke Yacht Rock-plaat tussen. Die Van Velthuysen (muzieksamensteller, red.) heeft er oor voor. Westcoast vibes aan de Costa Blanca. Die snapt het.

En dan gebeurt het. Je hoort een jingle. Eerst een keer. Dan nog een keer. En voor je het weet zit-ie muurvast in je hoofd. “Don Panchitooooo…”

Gezongen met zoveel vrolijkheid dat je bijna denkt dat het een kinderliedje is. Of een dreun uit een vergeten reclameblok op de televisie van vroeger. Maar het is dus een Nederlandse winkel in Albir. En na de vijfde keer meeblèren denk ik: laat ik er gewoon naartoe rijden.

Kneuterigheid op z’n best

Albir dus. Middenin het dorp, tegenover “de grote parkeerplaats” — en dat weet iedereen ook precies waar dat is — vind ik Don Panchito. De winkel ziet er van buiten onschuldig uit, bijna alsof je je vergist hebt en in een Hollandse campingwinkel bent beland. Maar stap naar binnen, en je snapt meteen waarom mensen hier zo graag komen.

Het is een komen en gaan van bekende gezichten. Klanten praten met elkaar alsof ze elkaar al jaren kennen. En dat klopt ook: sommigen wónen hier al jaren, anderen overwinteren elke winter. En in Don Panchito loopt alles door elkaar. Terwijl de rookworsten worden afgerekend, ontstaat er een gesprek over het weer in Nederland. Iemand roept dat de Calvé-pindakaas weer is aangevuld. Iemand anders vraagt naar een pot augurken. “Wel die met dat zwart-gele dekseltje hoor, niet van die natte komkommers met kapsones!”

Het is een soort sociale supermarkt geworden, met porretjes, geintjes. En verhalen aan de toonbank.

“Zelf pak ik het liefst een zak vers gebrande noten, maar de Noord-Hollandse Lutjewinkel-kaas vliegt hier het snelst de deur uit. Werken met zulke kwaliteitsproducten, dat vind ik het mooiste aan deze winkel.”

Smaak van thuis, geur van vakantie

En dan is er Marc. De man die het allemaal draaiende houdt. Een geboren mensenmens. Terwijl hij kaas snijdt, maakt hij grapjes. “Het is hier gezellig ouderwets. Ik ken zeker driekwart van de klanten bij naam, en vaak herken ik ze al aan wat ze kopen.”

Tussendoor wijst hij een klant op de nieuwe levering stroopwafels. Hij kent je naam, hij onthoudt je voorkeur voor extra belegen, en hij knikt begrijpend als je vraagt of er nog Van Gilse in huis is. Eigenlijk is het geen winkel. Het is een clubhuis voor smaak en sentiment.

Wat Don Panchito verkoopt, laat zich het best omschrijven als de inhoud van je koffer toen je voor het eerst naar Spanje verhuisde, maar dan gekoeld en goed gesorteerd. Van Goudse kazen en noten tot Conimex ketjap, Hela curry, Calvé mayo, hagelslag, drop, pindakaas, zure bommen, stroopwafels, en zelfs die koekjes waarvan je dacht dat alleen je oma ze nog kende.

Maar het mooie is: het voelt hier niet als nostalgie uit een potje. Er hangt iets luchtigs overheen. Iets vrolijks. Iets van: we weten dat het een beetje kneuterig is, maar wat geeft het? Je hoeft het niet uit te leggen. Iedereen hier snapt precies waarom je dat ene pak Venz in je mandje legt alsof het een klein stukje jeugd is.

En de jingle? Die blijft.

Ik rekende bij vertrek nog even af met een plak oude kaas, een pak ontbijtkoek en een lading goede bedoelingen. En terwijl ik die Nederlandse winkel uitloop, hier in Albir, neuriet een klant achter me het deuntje dat ik inmiddels ook al dagen zing. “Don Panchitooooo…”

Ik draai me om, grinnik en weet: ik ben weer begonnen.

Deze Gusto!-editie kwam tot stand in samenwerking met Don Panchito. Meer informatie op www.donpanchito.es