Van balkon tot bord: mijn eerste oogst (en wat ermee gebeurde)

De maand juni heeft iets magisch. Alles groeit, bloeit, barst van leven. Behalve mijn courgettes. Maar daarover later meer.

In maart schreef ik vol goede moed over mijn microhuerto op het balkon van mijn finca. Een paar potten, wat zakken biologische aarde, en zaden waarvan ik me afvroeg of ze ooit meer zouden worden dan decoratieve hoop. De Spaanse zon deed haar best, de regen deed nauwelijks iets, en ik… nou ja, ik vergat af en toe te wateren. Pequeño detalle.

Toch was het deze maand zover: mijn eerste oogst van balkon. Klein, chaotisch, en eerlijk gezegd tamelijk symbolisch voor mijn aanpak, maar hé – er kwam íets op. En dat vieren we.

De eerste tekenen van leven (en twijfel)

Begin april kwamen de eerste sprietjes boven. Ik voelde me als een trotse vader bij de eerste schoolfoto. Tomaat, basilicum, en zelfs een paar dappere rucola-bladjes staken hun kop op. Mijn courgettes waren al in een vroeg stadium ambitieus. Té ambitieus. Ze groeiden als pubers met groeispurt, tot ze uiteindelijk als dronken toeristen omvielen bij gebrek aan ondersteuning.

De paprika’s? Laten we zeggen dat ze meer interesse hadden in het contemplatieve dan in het productieve leven. Maar goed, ieder z’n ritme, nietwaar?

Het moment suprême: oogsten

Eind mei was het zover. Mijn eerste échte oogst. Een handjevol cherrytomaatjes, twee stronken basilicum, en iets dat ooit als courgette bedoeld was maar meer weg had van een mislukte komkommer. De geur van de basilicum was verrukkelijk – intens, kruidig, alsof je even in een Napolitaanse markt rondliep.

En het gevoel? Onbetaalbaar. Niet vanwege de hoeveelheid van mijn eerste oogst, maar omdat het míjn tomaatjes waren, van mijn eigen balkon. Zelf gezaaid, zelf vergeten te bewateren, en toch… daar lagen ze dan.

Van oogst naar bord (en paniek in de keuken)

Ik besloot de oogst te eren met een eenvoudig diner. Met de hulp van mijn goede vriend Wouter (je weet wel, die culinair schrijver met een bijna ongezonde passie voor olijfolie) maakte ik een pasta fresca met mijn basilicum en tomaat. Het resultaat? Een gerecht dat simpel was, maar zong van versheid. Alsof je de zon proefde. Of dat nou kwam door de oogst of de witte wijn die we erbij dronken, laat ik in het midden.

Ik overwoog nog om de courgette te frituren, maar besloot haar ceremonieel terug te geven aan de aarde. Soms is loslaten ook een vorm van liefde.

Reflectie tussen de planten

Wat me het meest raakte, was niet de oogst zelf, maar het proces. Het zien ontstaan van leven, het leren van mislukkingen, het dagelijkse ritme van even kijken, even ruiken, even voelen. In een wereld waarin alles sneller moet en efficiënter kan, voelt het verbouwen van je eigen groente bijna revolutionair traag. En juist dat maakt het zo waardevol.

Wat ik leerde (en nog steeds niet weet)

Ik leerde dat plantjes net mensen zijn: ze groeien op hun eigen tempo, stellen rare eisen, en zijn soms onverklaarbaar dramatisch. Maar ook dat er niets lekkerder smaakt dan iets wat je zelf hebt zien groeien. Zelfs al is het maar drie cherrytomaatjes en een basilicumblad.

Zou ik het weer doen? Absoluut. Maar deze keer met een betere planning, sterkere steunstokken, en iets minder vertrouwen in courgettes.

Zelf een balkon, vensterbank of terras? Begin gewoon. Verwacht geen wonderen van die eerste oogst van je balkon, maar reken op verwondering.

Buen provecho.

Dit verhaal is onderdeel van onze juni-special: De Maand van de Moestuin. Ontdek hoe we aan de Costa zaaien, oogsten, koken en vieren.