Zelfgemaakte gazpacho: alles uit je tuin, niks uit pak

Er zijn dagen waarop je de keuken niet in wílt. Alleen al het idee van vuur maakt je loom. Alles plakt, de zon staat hoog, en zelfs de katten weigeren te bewegen. Op zulke dagen wil je geen gerecht. Je wil verkoeling. Je wil iets wat voelt als een duik, maar dan in een kom. Dus: zelfgemaakte gazpacho.

Niet die uit een plastic fles, niet de dunne supermarktvariant die smaakt alsof iemand tomatensap te lang heeft laten staan. Ik bedoel gazpacho zoals-ie bedoeld is: koel, dik, kruidig en fris tegelijk. Een gerecht dat niet begint met een recept, maar met een tuin.

Geen recept, maar een gemoedstoestand

Mijn gazpacho begint meestal met wat er ligt. Tomaten – natuurlijk. Rode paprika, komkommer, knoflook. Oud brood, beetje azijn, olijfolie. Geen metingen, geen stress. Alles grof snijden, even laten staan, dan de blender in. En daarna: rust. Minstens twee uur in de koelkast.

En dan: een lepel. Koud, romig, kruidig. Alsof je even ergens anders bent – in de schaduw van een oude boom, voeten in het gras, niets aan je hoofd.

Wat mijn tuin toevoegt

Dit jaar groeit er een wilde basilicumsoort in mijn potten. Iets scherper van geur, wat pittiger. Een paar blaadjes daarvan, mee gemengd, doet wonderen. Soms knijp ik er een beetje citroen bij. Of een blokje watermeloen, als de tomaten net te stevig zijn.

En dan serveer ik het met grove stukken paprika erbovenop. Of helemaal zonder poespas. Want dat kan ook.

Het verschil zit niet in de soep

Wat zelfgemaakte gerechten bijzonder maakt, zit – net zoals bij deze gazpacho – niet in de ingrediënten. Het zit in het besef dat je dit niet kúnt maken met alleen spullen uit de supermarkt. Je moet wachten tot het seizoen daar is. Tot de tomaten echt rijp zijn. Tot je zin krijgt in kou op je tong.

Dat wachten – dat maakt het verschil. En dat is precies wat tuinieren je leert.

Dit verhaal is onderdeel van onze juni-special: De Maand van de Moestuin. Ontdek hoe we aan de Costa zaaien, oogsten, koken en vieren.