Van zaadje tot smaak – mijn moestuinmaand in zes borden

Als je begint met een zaadje, denk je niet meteen aan smaak. Je denkt aan of het wel opkomt. Of het de hitte overleeft. Of je op tijd water geeft. En toch is het juist dat zaadje dat in juni – de moestuinmaand – langzaam verandert in geur, kleur, en uiteindelijk: eten.

Mijn juni was er één zonder recepten. Zonder boodschappenlijsten. Zonder plannen zelfs. Alleen een tuin, een mes, en elke dag de vraag: wat heeft de dag te bieden?

De eerste dag dat ik iets kon oogsten voelde bijna symbolisch. Basilicum, een verdwaalde tomaat, wat oregano, een knoflookbol met aarde er nog aan. Genoeg voor een bord pasta, meer niet. Maar ik at het alsof ik iets had bereikt. Omdat ik het had bereikt.

Courgettebloemen, gazpacho en de zon op je bord

Dagen later plukte ik courgettebloemen. Ze waren er ineens, broos en geel en prachtig. Ik vulde ze met zachte geitenkaas en munt uit een pot naast de deur, bakte ze kort in olie. Buiten, in de schaduw, met een glas wijn erbij. Het was een lunch waar ik stil van werd – en dat gebeurt me niet snel.

Op het heetst van deze moestuinmaand goot ik geen saus in een pan, maar tomaten in een blender. Gazpacho, koud en kruidig, met basilicum en een snuf zout. Ik liet het lang koelen en at het langzaam. Elk lepeltje was verkoeling. Niet alleen van de hitte, maar ook van het denken.

Niet alles was zo doordacht. Soms was er gewoon brood, tomaten en olie. Dan raspte ik een knoflookteen over het brood, drukte de tomaat erop leeg en goot er gul olie over. Eten met de handen, olie tot aan je pols, zon op je bord.

Alles eruit gehaald

En eerlijk? Mijn uitgaven aan boodschappen halveerden bijna deze maand. Niet omdat ik aan het bezuinigen was, maar omdat ik niets nodig had. De tuin gaf wat er was, en dat bleek genoeg. Geen luxe supermarktrituelen, geen zes soorten groenten in een plastic zak. Gewoon: kijken wat groeit, en dat eten. De beste besparing is degene die vanzelf gebeurt.

En dan waren er die dagen dat ik meer had dan ik kon gebruiken. Een uit de kluiten gewassen courgette, te veel rucola, te veel geur. Dan werd het een salade zonder etiquette – alles erop, alles erdoor, alles nu. Smaak als overdaad. In de beste zin.

De maand eindigde zonder fanfare. Geroosterde groenten, wat restjes saus, basilicum dat op zijn retour was. Een bord vol zachte smaken, een beetje melancholie en toch ook: genoeg. Niet als in “het hoeft niet meer”, maar als in “ik heb alles eruit gehaald”.

Geen succesverhaal

Mijn moestuinmaand was geen succesverhaal. Het was een verzameling van momenten. Van natte aarde, scheve groei, onverwacht veel geur en soms een slak in je sla. Maar bovenal: smaak. Niet omdat het perfect was, maar omdat het van mij was.

En nu is het juli. De zon hoger, de planten wilder, de oogst ruimer. Maar die eerste maand – met zijn zoeken, proeven, en koken zonder verwachting – die blijft me bij.

Dit verhaal is de afsluiter van onze juni-special: De Maand van de Moestuin.