De smaak van zomeravonden: koken met vuur aan de Costa Blanca

Ik geef het maar meteen toe: ik heb even stilgelegen. De zomer deed iets met me. Het werd me allemaal even te warm. Letterlijk, maar ook figuurlijk. Geen nieuwe restaurants, geen ontdekkingen, geen recepten. Alleen maar lange avonden op het terras, kijken hoe de zon langzaam zakt achter de bergen. En op een of andere manier is het dan altijd het vuur dat me weer op gang brengt. Want aan de Costa Blanca betekent zomer niet alleen strand en siësta, maar ook buiten koken — soms tot diep in de avond. Ik schreef er eerder dit jaar ook al over.

Plancha: de smaak van snelheid

Een plancha is in Spanje geen modieuze gadget, maar een vanzelfsprekend onderdeel van de keuken. Een dikke, gloeiendhete bakplaat waarop vis, vlees en groenten in seconden dichtschroeien. Gamba’s die nog sappig zijn van binnen, dunne plakjes courgette met die kenmerkende grillstrepen, of een stukje entrecote dat precies goed gegaard van de plaat komt. Het geheim? Niet te veel tegelijk erop leggen, en vooral: kijken, luisteren en ruiken. De plancha vertelt je zelf wanneer het goed is.

Brasas: langzaam, warm en vol aroma

Er is iets bijna meditatiefs aan koken boven brasas — gloeiende houtskool of houtvuur. Het gaat niet om snelheid, maar om geduld. Een hele vis, zacht gegaard terwijl het vuur langzaam z’n werk doet. Lamskoteletjes die van binnen mals blijven en van buiten die rokerige smaak krijgen waar geen kruidenpotje tegenop kan. Vaak gaat het vuur al vroeg aan, gewoon omdat het gezellig is om eromheen te staan terwijl de avond valt.

A la sal: gegaard in zout

Eén van de mooiste Spaanse kooktechnieken voor buiten is a la sal: het inpakken van vis of vlees in een dikke laag grof zeezout. Op het vuur ontstaat er een harde korst, die bij het aansnijden openbreekt als een soort schatkamer van geur en sappigheid. Dorade of zeebaars leent zich er perfect voor. Het is spectaculair om te zien, maar eigenlijk verrassend eenvoudig om te maken.

De avond als hoofdingrediënt

Buiten koken aan de Costa Blanca is meer dan een maaltijd bereiden. Het is de geur van rozemarijn die door de lucht zweeft, het knisperen van de kolen, de lichten van het dorp in de verte. Het is familie en vrienden die laat aanschuiven, gesprekken die tot ver na middernacht doorgaan, en het gevoel dat de avond zelf het hoofdingrediënt is.

Terugkomen na een pauze voelt misschien een beetje onwennig. Maar de geur van smeulend hout en de eerste hap van iets dat nét van het vuur komt, brengt alles weer terug. Het zijn die avonden waarop eten meer is dan alleen voeding — het is een herinnering in wording.